เรื่องนี้น่ารักมากกกก มุ้งมิ้งสุดๆ เเต่ข้อคิดแฝงอยู่เยอะ ไม่รู้ผู้เขียนตั้งใจจะสะท้อนสังคมรึเปล่านะ อย่างพระเอกเป็นเหมือนตัวเเทนของคนมี่ไมได้เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ที่ดีเลิศเลยต้องพยายามมากกว่าคนอื่นเเละพยายามพัฒนาทักษะด้านอื่นมาทดเเทนสิ่งที่ตัวเองไม่มี
เป็นการ์ตูนดราม่าสายเห็นอกเห็นใจ(sentimental) ที่วาดโดยประสบการณ์จริงแล้วใส่จินตนาการเข้าไป สื่อสาร(หรืองอแง)กับคนอ่านด้วยการ์ตูน แต่ดูเหมือนยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมากทั้งชีวิตการ์ตูนและชีวิตจริง ความสมเหตุสมผลต่ำตมมากๆ โดยเฉพาะคดีห้องน้ำปิดตายในเล่มแรก ทำไมพวกเอ็งไม่ต่อตัวปีนขึ้นไปดูวะ!!! แล้วพระเอกที่ใ้ช้ชีวิตหลบเลี่ยงสายตาผู้อื่น แต่กลับไปเรียนพิเศษ แถมมีกลุ่มทัศนศึกษารับเข้าด้วย แถมพูดกับคนอื่นก่อนด้วย(ขัดแย้งโคตรๆ) ดูไม่เหมือนคนแบบนั้นเลย แล้วเล่ม 4 จะยืดทำซากอะไรครับ!!! นางเอกก็ดูจะเป็นห่วงเป็นใยพระเอกมากเกินไป เพราะอะไรก็ไม่รู้ ถึงกับพูดอะไรที่ผิดธรรมชาติไปมาก
"ทำไมไม่ให้ฉันเป็นพวกเดียวกับคุณล่ะคะ"
ให้อ่านเพื่อความบันเทิงก็พอไหว แต่ถ้าจะเอาข้อคิดไปปรับใช้ในชีวิตจริงนี่แทบจะไม่มีเลย เหมือนบทจะเอื้อผลประโยชน์ให้พระเอกมากๆ คือเป็นหมาหัวเน่าที่มีคนเห็นความดีงาม แถมยังบอกกับคนอ่านว่า "พระเอกคือศูนย์กลางของพวกเรา" แบบนี้ก็เท่ากับบอกคนอ่านสิว่า แค่อยู่เฉยๆ คนจะเห็นคุณค่าเอง อะไรทำนองนี้ ชีวิตจริงมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกเว้ย ถ้าจะถ่ายทอดอะไรลงไป ต้องมั่นใจแล้วว่าสิ่งที่เขียนไปจะต้องให้อะไรกับคนอ่านไม่มากก็น้อย อย่างเช่น ปัญหาการหลบเลี่ยงสายตาของพระเอก(เพราะไอริสซีโร่คือคนที่สมควรถูกสังคมรังเกียจ)ที่ดูจะเป็นประเด็นสำคัญที่แท้จริงของเรื่อง หากใครซักคนพยายามทำอะไรซักอย่างกับพระเอกบ้าง เอ้อ อันนี้ก็น่าสนใจนะ